Ολόκληρη η ζωή μας είναι μια αναζήτηση της ταυτότητας μας, άμεση ή έμμεση. Ακόμη κι αν δεν ρωτάμε φωναχτά «ποιος είμαι;», αυτή είναι μια σκέψη που στοιχειώνει και επηρεάζει κάθε τομέα της ζωής μας, άμεσα ή έμμεσα. Η προσπάθειά μας «να είμαστε», φαίνεται και στην παραμικρότερη πτυχή μας: στα ρούχα που φοράμε, στον τρόπο που τα φοράμε (αυτά ή τα πρόσωπά μας) στα γράμματα που αφήνουμε ακόμη κι αν είναι μια σημείωση σε post-it, στις ρυτίδες έκφρασης που επιτρέπουμε να σχηματιστούν στο δέρμα μας. Φαίνεται στο περπάτημά μας, στην ένταση και τον τόνο της φωνής μας, σε..., σε..., σε... Είμαστε ακόμη και το μικρότερο στοιχείο πάνω μας και γύρω μας. Είμαστε μέσα στις φράσεις «συμφωνώ με..», «διαφωνώ με...», «αδιαφορώ για...», «αγαπώ...», «μισώ...», ..., στη σιωπή. Ένα ανεπαίσθη- το μειδίαμα, ένας αναστεναγμός, μια χειρονομία. Η παραμικρή αλλαγή στον τρόπο μας είναι και μια αλλαγή της Ταυτότητας αυτής που κουβαλάμε. Κάθε στιγμή που περνά, μπορεί να φέρει στα μάτια μας μια εικόνα, στα αυτιά μας μια λέξη, στο μυαλό μας μια σκέψη ή μια συνειδητοποίηση που θα αλλάξει όλα όσα νομίζαμε πως ξέραμε για «εμάς». «Εμάς» σαν άτομα, «εμάς» σαν φυλή, «εμάς» σαν είδος, «εμάς» σαν μάζα, «εμάς σαν το οτιδήποτε από αυτά, ‘η όλα αυτά μαζί. Η ταυτότητα είναι κάτι που βαθιά μέσα μας πάντοτε αναζητούσαμε και πάντοτε θα αναζητούμε, γιατί όσο απεγνωσμένη κι αν είναι η ανάγκη μας να βρούμε κάτι σταθερό για να πιαστούμε στο χείμαρρο αυτό του εφήμερου όπου ζούμε, κι όσο κι αν βαυκαλιζόμαστε πως αυτό το κάτι σταθερό θα είναι το «εγώ» μας, αυτό το «εγώ» πάντα θα μας «τη φέρνει» και θα μας ξαφνιάζει, γιατί πάντα θα αλλάζει. Τελικά αυτό που πρέπει να κάνουμε ίσως είναι απλώς το να αγκαλιάσουμε τη σκέψη πως κάποια μέρα μπορεί να ξυπνήσουμε «κάποιος άλλος άνθρωπος», ή κάθε μέρα να ξυπνάμε «κάποιος άλλος άνθρω- πος», χωρίς ποτέ να παύουμε να είμαστε «εμείς» και χωρίς αυτό να σημαίνει πως χάνουμε την ταυτότητά μας. Απλώς την εμπλουτίζουμε. Απλώς είμαστε ένα βιβλίο με κενές σελίδες και το γεμίζουμε χωρίς να προσκολλόμαστε στο κεφάλαιο εκείνο που μας άρεσε. Απλώς έτσι είναι ο κάθε «εγώ» και ο κάθε «εσύ» (που είναι και πάλι «εγώ»). Απλώς έτσι είμαστε «εμείς».
'Αντζελα Φράγκου
